Ο Πολιτικάντης (*Γλίτσας)

 

Του Στέφανου Παραστατίδη

Μου σχολιάζει ένας κύριος σε κείμενο που ασκώ κριτική στην κυβέρνηση για το θέμα των υποκλοπών ότι «το κάνω για το βουλευτιλίκι που απαιτεί θυσίες». Σεβαστή η άποψή του, μου δίνει όμως την ευκαιρία να πω δύο κουβέντες επί αυτού και επί της αρχής:

Διαπιστώνω ότι η πλειοψηφία των πολιτικών ή πολιτευτών επιλέγει την επικοινωνία στην πολιτική, όμως ούτε καν αυτή είναι πολιτική. Το μοντέλο περιέχει φωτογραφίες άνευ νοήματος στα social media και στα ΜΜΕ με τους τοπικούς άρχοντες, τους μητροπολίτες και τους διάσημους αθλητές, στημένες φωτογραφίες με θέματα οριζόντια αρεστά ή κάποιες σημαντικές πολιτικές «μεταγραφές» ως τρόπαια. Επί της πολιτικής, αναπαράγουν αντιγράφοντας με ασφαλή τρόπο τις δηλώσεις των κομμάτων τους και μόνο, ενώ επιβαρύνουν τους συνεργάτες τους με κάνα άρθρο το μήνα που μάλλον είναι ασύμβατο με τους ίδιους και τη στάση ζωής τους.

Αυτό ονομάζεται πολιτικαντισμός και το σίγουρο είναι ότι δεν βοηθάει το χώρο τους αλλά τους ίδιους, καθώς έχει το πλεονέκτημα ότι δεν στοιχίζει. Δηλαδή είσαι αρεστός σε όσους περισσότερους μπορείς, δεν διαφωνείς παρά αναπαράγεις το «νομότυπο», δεν δημιουργείς μέτωπα άρα μπορείς να ψηφοθηρείς με μεγαλύτερη ευκολία και, κυρίως, λες κατά μόνας στον καθένα αυτά που θέλει να ακούσει για να υφαρπάξεις τη συμπάθειά του και την ψήφο του.

Όταν γράφεις, έχεις κίνδυνο. Να εκτεθείς, να κάνεις λάθη, να αποκτήσεις περισσότερους «εχθρούς», να μη μπορείς να κάνεις ευμετάβλητα τα επιχειρήματά σου και βολικά για το κάθε αυτί.

Όμως, πολιτική δεν είναι η σιωπή και η αναπαραγωγή. Πολιτική είναι η κατάθεση της άποψής σου επί των θεμάτων που σχετίζονται με τη δημόσια συζήτηση και βίο· όχι βεβαίως αυθαίρετα και αυτοαναφορικά όταν ανήκεις σε ένα κόμμα αλλά με σεβασμό στη συλλογικότητα, δηλ να συμβαδίζει με τις αρχές, τις αξίες κ το ιδεολογικό πλαίσιο του χώρου που υπηρετείς.

Και κάτι ακόμη σημαντικότερο: Αν τολμήσεις και αναλάβεις το ρίσκο, δεν θα είσαι μονάχα αξιοπρεπής αλλά και αυθεντικός. Αυτό θα σε βοηθήσει να χτίσεις ισχυρές σχέσεις εμπιστοσύνης αλλά και να κερδίσεις πολίτες που μπορεί να διαφωνούν με πολλές από τις απόψεις σου αλλά εκτιμούν το γεγονός ότι δεν είσαι πολιτικάντης ή κοινώς γλίτσας. Και αυτό θα συμβεί σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό αν σέβεσαι τις δικές τους απόψεις και τις επιλογές, δηλαδή δεν τους στιγματίζεις ή τους απαξιώνεις με βάση αυτές.

Έχει μεγάλη αξία για τη δημοκρατία αν σέβεσαι κάθε πολίτη, ακούς προσεκτικά και συζητάς χωρίς να τον απαξιώνεις θεωρώντας ότι ΕΣΥ γνωρίζεις την απόλυτη αλήθεια -γιατί δεν τη γνωρίζεις.

Και αν για κάτι είμαι προσωπικά περήφανος (ορίστε, μιλώ σε 1ο πρόσωπο ρε), είναι πως σήμερα έχω ψηφοφόρους που έχουν ψηφίσει παλαιότερα ακραία, και μάλιστα από αντίθετα άκρα, οι οποίοι κάθονται στο ίδιο τραπέζι, ενόσω εγώ τοποθετούμαι απολύτως καθαρά με βάση όσα πιστεύω.

Και ξέρετε γιατί; Διότι ενώ γνωρίζουν καλά ότι θα μπορούσα να έχω σήμερα αξιώματα κάνοντας εκπτώσεις, επέλεξα να πάρω μία έτοιμη καρέκλα εξουσίας και -μεταφορικά- να τη «βάλω φωτιά στη μέση της πλατείας». Πλέον γνωρίζουν ότι η μάχη που δίνω δεν είναι για να βολευτώ. Και αυτό είναι πολύ σημαντικότερο από τις όποιες μας σεβαστές διαφωνίες.

Έχει σημασία στην πολιτική να Αλλάξουμε Παράδειγμα ως προς τον τρόπο που πολιτευόμαστε και να απομακρυνθούμε από αυτό του πονηρού και αναξιόπιστου πολιτικάντη. Και ξέρετε κάτι; Δεν είναι δύσκολο να πάει ο «γλίτσας» και να υφαρπάξει με πονηρό τρόπο την ψήφο ενός μεροκαματιάρη κτηνοτρόφου που ζει σε ένα μικρό και απόμερο χωριό. Άλλωστε, βρίσκεται και διαπραγματεύεται από θέση ισχύος. Όπως όμως έλεγε ένα αγαπημένο πρόσωπο, «τι θα κερδίσεις αν είσαι πονηρός;». Εννοώντας όχι βεβαίως τι θα κερδίσεις ως αξίωμα αλλά τι θα κερδίσεις ως Άνθρωπος.