Του Στέφανου Παραστατίδη
Μου σχολιάζει ένας κύριος σε κείμενο που ασκώ κριτική στην κυβέρνηση
για το θέμα των υποκλοπών ότι «το κάνω για το βουλευτιλίκι που απαιτεί
θυσίες». Σεβαστή η άποψή του, μου δίνει όμως την ευκαιρία να πω δύο
κουβέντες επί αυτού και επί της αρχής:
Διαπιστώνω ότι η πλειοψηφία των πολιτικών ή πολιτευτών επιλέγει την
επικοινωνία στην πολιτική, όμως ούτε καν αυτή είναι πολιτική. Το μοντέλο
περιέχει φωτογραφίες άνευ νοήματος στα social media και στα ΜΜΕ με τους
τοπικούς άρχοντες, τους μητροπολίτες και τους διάσημους αθλητές, στημένες
φωτογραφίες με θέματα οριζόντια αρεστά ή κάποιες σημαντικές πολιτικές
«μεταγραφές» ως τρόπαια. Επί της πολιτικής, αναπαράγουν αντιγράφοντας με ασφαλή
τρόπο τις δηλώσεις των κομμάτων τους και μόνο, ενώ επιβαρύνουν τους συνεργάτες
τους με κάνα άρθρο το μήνα που μάλλον είναι ασύμβατο με τους ίδιους και τη
στάση ζωής τους.
Αυτό ονομάζεται πολιτικαντισμός και το σίγουρο είναι ότι δεν βοηθάει το χώρο τους αλλά τους ίδιους, καθώς έχει το πλεονέκτημα ότι δεν στοιχίζει. Δηλαδή είσαι αρεστός σε όσους περισσότερους μπορείς, δεν διαφωνείς παρά αναπαράγεις το «νομότυπο», δεν δημιουργείς μέτωπα άρα μπορείς να ψηφοθηρείς με μεγαλύτερη ευκολία και, κυρίως, λες κατά μόνας στον καθένα αυτά που θέλει να ακούσει για να υφαρπάξεις τη συμπάθειά του και την ψήφο του.
